اوتیسم چیست؟ نگاهی ساده و علمی به دنیای درون افراد مبتلا به اوتیسم
اوتیسم چیست؟ این سوالی‌ست که شاید برای خیلی از خانواده‌ها، معلمان و حتی خود افراد جامعه پیش آمده باشد. اوتیسم که به انگلیسی تحت عنوان (Autism Spectrum Disorder) یا ASD شناخته می شود یک اختلال رشدی عصبی است که بر نحوه‌ی ارتباط، رفتار، یادگیری و تعامل اجتماعی فرد تأثیر میگذارد. این اختلال معمولا در دوران کودکی و قبل از سن سه سالگی بروز پیدا می‌کند.
برای اینکه بهتر متوجه شویم اوتیسم چیست، باید بدانیم که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در مواردی مانند برقراری ارتباط چشمی، درک احساسات دیگران، پاسخ‌دهی به نام خود، یا داشتن رفتارهای تکراری، با دیگران تفاوت‌هایی داشته باشند. شدت و نوع علائم اوتیسم در هر فرد متفاوت است، به همین دلیل به آن “طیف اوتیسم” گفته میشود.
در پاسخ به این پرسش که اوتیسم چیست، متخصصان می‌گویند این اختلال نه ناشی از تربیت غلط است، نه از کمبود محبت، و نه ناشی از واکسن‌ها (بر خلاف برخی باورهای نادرست). دانش امروز نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و گاهی محیطی در بروز این اختلال نقش دارند.
با اینکه درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد، اما مداخلات به‌موقع، مانند کاردرمانی، گفتاردرمانی و آموزش‌های ویژه، می‌توانند نقش بسیار مؤثری در بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا داشته باشند.
در نهایت، اگر هنوز هم در ذهن‌تان این سوال هست که اوتیسم چیست، کافیست بدانید که اوتیسم یک تفاوت در نحوه‌ی تجربه و پردازش دنیا است؛ نه یک بیماری که باید از آن ترسید.
اوتیسم چه نوع بیماری است؟ بررسی علمی و ساده اختلال اوتیسم
اگر بخواهیم دقیق توضیح دهیم که اوتیسم چه نوع بیماری است، باید بگوییم که اوتیسم به عنوان یک اختلال طیفی شناخته میشود؛ یعنی دامنه‌ی وسیعی از علائم و شدت‌ها دارد. برخی از افراد ممکن است تنها چالش‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی داشته باشند، در حالی که دیگران ممکن است نیاز به مراقبت‌های تخصصی و مستمر داشته باشند.
از نظر پزشکی، اوتیسم در دسته‌ی اختلالات رشد عصبی (Neurodevelopmental Disorders) قرار می‌گیرد. این گروه از اختلالات معمولاً در دوران کودکی آغاز میشوند و شامل مشکلاتی در مهارتهای شناختی، زبانی، حرکتی و اجتماعی هستند.
نکته مهم اینجاست که اگرچه اوتیسم یک اختلال مادام‌العمر است، اما با تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب، بسیاری از مهارتهای ارتباطی و رفتاری قابل بهبود هستند. پس اگر هنوز هم در ذهن‌تان هست که اوتیسم چه نوع بیماری است، به یاد داشته باشید که اوتیسم بیماری‌ای نیست که درمان دارویی داشته باشد، بلکه نیاز به درک، آموزش، و حمایت دائمی دارد.
نشانه های اوتیسم چیست؟ علائم هشداردهنده‌ای که نباید نادیده گرفت
نشانه های اوتیسم معمولاً در سنین پایین و اغلب قبل از سه‌سالگی بروز پیدا می‌کنند، اما گاهی برخی از علائم ممکن است تا سنین مدرسه یا حتی بعد از آن تشخیص داده نشوند. نکته‌ی مهم این است که نشانه‌ها در همه افراد یکسان نیستند و ممکن است شدت یا نوع علائم در هر کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم متفاوت باشد.
از مهم‌ترین نشانه های اوتیسم میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
>> مشکلات در ارتباط اجتماعی:
- نداشتن تماس چشمی یا بسیار محدود
- پاسخ ندادن به نام هنگام صدا زدن
- ناتوانی در برقراری دوستی با همسالان
- نداشتن علاقه به بازی‌های گروهی یا تعامل با دیگران
>> رفتارهای تکراری و الگوهای خاص:
- تکان دادن مداوم دست‌ها یا بدن (مانند بال زدن)
- علاقه شدید و خاص به اشیای خاص یا موضوعات خاص
- ناراحتی شدید در برابر تغییر در برنامه‌ی روزانه
- تکرار جملات یا کلمات بدون درک معنای آن‌ها (اکولالیا)
>> مشکلات حسی:
- واکنش شدید یا بی‌تفاوتی به صداهای بلند، نور زیاد یا لمس
- علاقه‌ی غیرعادی به لمس اشیا یا صداهای خاص
>> تأخیر در گفتار یا اختلال در زبان
- شروع دیرهنگام به صحبت کردن
- ناتوانی در استفاده از جملات کامل یا گفتار قابل فهم
تشخیص درست نشانه های اوتیسم نیاز به بررسی توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب یا روان‌پزشک کودک دارد. تشخیص زودهنگام و مداخله‌ی به‌موقع می‌تواند تأثیر بسزایی در بهبود مهارتهای ارتباطی، رفتاری و شناختی کودک داشته باشد.
اگر شما یا یکی از اطرافیانتان با کودک یا بزرگسالی روبرو هستید که برخی از این نشانه های اوتیسم را دارد، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید تا ارزیابی دقیق‌تری انجام شود. چون اوتیسم یک طیف است، حتی نشانه‌های خفیف نیز می‌توانند نیاز به توجه و حمایت داشته باشند.
علائم اوتیسم در نوزادان | ۸ نشانه‌ای که والدین باید خیلی زود جدی بگیرند
بسیاری از والدین تصور می‌کنند که اوتیسم تنها در سنین بالاتر قابل تشخیص است؛ اما واقعیت این است که علائم اوتیسم در نوزادان از همان ماه‌های ابتدایی تولد قابل مشاهده‌اند. هرچه این علائم زودتر شناسایی شوند، روند مداخله زودهنگام بهتر انجام می‌گیرد و احتمال پیشرفت کودک بیشتر میشود.
در این بخش قصد داریم شما را با مهم‌ترین علائم اوتیسم در نوزادان آشنا کنیم تا بتوانید با دقت بیشتری به رفتارها و واکنش‌های کودک خود توجه کنید.
>> عدم تماس چشمی: نوزادان معمولاً از حدود ۶ تا ۸ هفتگی به چشمان والدین خیره میشوند. اگر نوزاد شما هنگام غذا خوردن یا صحبت کردن با او به چشمانتان نگاه نمی‌کند، ممکن است یکی از علائم اوتیسم در نوزادان باشد.
>> عدم واکنش به صداها یا نام خود: نوزادان معمولاً از ۶ ماهگی به صداهای آشنا واکنش نشان می‌دهند. اگر کودک هنگام شنیدن نام خود، صدای مادر یا صدای بلند اطرافیان واکنشی نشان نمی‌دهد، باید بیشتر بررسی شود.
>> بی‌تفاوتی نسبت به آغوش یا نوازش: نوزادی که علاقه‌ای به بغل شدن، نوازش شدن یا تماس پوستی ندارد و حتی گاهی واکنش منفی نشان می‌دهد، ممکن است نشانه‌ای از اختلال در تعامل اجتماعی داشته باشد.
>> نداشتن تقلید از حالات چهره یا صدا: نوزادان به‌طور طبیعی از ۴ تا ۶ ماهگی شروع به تقلید می‌کنند؛ لبخند زدن، صداهای ساده یا حرکات دست. عدم تقلید نیز یکی از علائم اوتیسم در نوزادان به‌شمار می‌رود.
>> انجام حرکات تکراری با دست یا بدن: اگر نوزاد حرکات خاصی مانند تکان دادن مداوم دست‌ها، چرخاندن انگشتان یا سرتکان دادن غیرعادی را به‌صورت مداوم و بدون هدف انجام می‌دهد، بهتر است زیر نظر متخصص قرار گیرد.
>> بی‌احساسی یا واکنش‌های غیرعادی به محرک‌ها: نوزاد ممکن است به صداهای بلند، نور یا لمس هیچ واکنشی نشان ندهد، یا برعکس واکنش افراطی نشان دهد (مثل گریه‌های شدید یا عقب کشیدن بدن). این عدم تعادل حسی می‌تواند نشانه‌ای مهم باشد.
>> تأخیر در رسیدن به مراحل رشدی: اگر کودک دیر می‌نشیند، دیر شروع به غان و غون کردن می‌کند یا مراحل طبیعی رشد ارتباطی را طی نمی‌کند، این مورد باید حتماً ارزیابی شود.
>> عدم تمایل به بازی‌های تعاملی ساده: بازی‌هایی مثل دالی موشه یا بوس فرستادن برای نوزادان لذت‌بخش هستند. اگر نوزاد به این بازی‌ها هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد یا آن‌ها را انجام نمی‌دهد، بهتر است این نشانه را جدی بگیرید.
"اوتیسم یک نقص نیست، بلکه تفاوتی در درک و ارتباط با دنیاست. کافیست زبان آن‌ها را یاد بگیریم، تا دنیایشان را درک کنیم."
باورهای غلط در مورد اوتیسم؛ وقت آن رسیده نگاه‌مان را اصلاح کنیم
| باورهای غلط در مورد اوتیسم | واقعیت علمی و درست |
|---|---|
| اوتیسم ناشی از تربیت اشتباه والدین است. | اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی با پایه‌های ژنتیکی و زیستی است و هیچ ارتباطی با شیوه تربیت ندارد. |
| تمام کودکان اوتیستیک دارای نبوغ یا توانایی خارق‌العاده هستند. | فقط درصد بسیار کمی از افراد اوتیستیک مهارتهای خارق‌العاده دارند. بیشتر آن‌ها نیاز به حمایت در زمینه‌های مختلف دارند. |
| اوتیسم یک بیماری روانی است. | اوتیسم اختلالی عصبی‌رشدی است، نه بیماری روانی. در بسیاری از موارد با اختلالات روان‌شناختی همراه نیست. |
| کودکان اوتیسم هیچ احساسی ندارند و نمی‌توانند عشق بورزند. | کودکان اوتیستیک احساس دارند، فقط ممکن است شیوه ابراز آن متفاوت باشد. آن‌ها می‌توانند عشق، محبت و ارتباط عاطفی را تجربه کنند. |
| اوتیسم قابل درمان کامل است. | اوتیسم درمان ندارد، اما با مداخلات به‌موقع، مهارت‌ها قابل تقویت و کیفیت زندگی قابل ارتقا است. |
| کودکان اوتیسم از دیگران متنفرند یا احساس ندارند | افراد اوتیستیک احساسات عمیقی دارند، اما ممکن است نتوانند آن‌ها را به روش‌های معمول بیان کنند. ناتوانی در ابراز، به معنای نداشتن احساس نیست. |
| افراد اوتیستیک هیچ‌گاه مستقل نمی‌شوند | بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم با آموزش مناسب، توانمندی و مهارت‌هایی کسب می‌کنند که به آن‌ها امکان زندگی مستقل یا نیمه‌مستقل را می‌دهد. |
5 نکته طلایی برای والدین، معلم‌ها، درمانگرها
نکات طلایی برای والدین کودکان اوتیسم:
- پذیرش بدون قضاوت: اولین و مهم‌ترین قدم، پذیرش کودک بدون ترس یا خجالت است. او به عشق بی‌قید و شرط نیاز دارد.
- برنامه روزانه منظم: کودکان اوتیستیک به ساختار علاقه دارند. برنامه‌ریزی منظم باعث کاهش اضطراب‌شان میشود.
- یادگیری مستمر: درباره اوتیسم مطالعه کنید، در جلسات مشاوره شرکت کنید و مهارتهای ارتباطی‌تان را ارتقا دهید.
- تعامل با دیگر خانواده‌ها: تبادل تجربه با والدین مشابه می‌تواند بسیار آرامش‌بخش و آموزنده باشد.
- صبوری، صبوری، صبوری: هر تغییر زمان‌بر است. هیچ‌چیز یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد، اما پیشرفت حتماً ممکن است.
- نکات طلایی برای معلمان کودکان اوتیسم:
درک تفاوت‌ها: کودکان اوتیستیک مثل بقیه نیستند. روش تدریس باید متناسب با نیازهای فردی آن‌ها تنظیم شود. - کاهش محرک‌های محیطی: نور زیاد، سروصدا یا تغییرات ناگهانی می‌توانند استرس‌زا باشند. کلاس را آرام و پیش‌بینی‌پذیر نگه دارید.
- تعامل چهره‌به‌چهره: ارتباط چشمی یا کلامی ممکن است دشوار باشد. از نشانه‌ها و ابزارهای کمکی استفاده کنید.
- تشویق به تلاش، نه نتیجه: حتی کوچک‌ترین پیشرفت را با اشتیاق تحسین کنید. این برای اعتمادبه‌نفس کودک حیاتی است.
- هماهنگی با والدین و درمانگرها: اطلاعات و تجربیات خود را با خانواده و متخصصین به اشتراک بگذارید.
نکات طلایی برای درمانگران کودکان اوتیسم:
- رویکرد فردمحور: هر کودک اوتیستیک دنیای خاص خود را دارد. درمان باید بر اساس نیازهای شخصی طراحی شود.
- گوش دادن فعال: گاهی والدین بهتر از هر کسی کودک را می‌شناسند. به صحبت‌های آن‌ها با دقت گوش دهید.
- درمان چندجانبه: ترکیب کاردرمانی، گفتاردرمانی و بازی‌درمانی معمولاً مؤثرتر از روش‌های تک‌بعدی است.
- ایجاد انگیزه در کودک: از علایق خاص کودک برای جذب توجه و همکاری در جلسات درمانی استفاده کنید.
- ثبت دقیق پیشرفت: مستندسازی تغییرات کوچک هم در مسیر بهبود بسیار کمک‌کننده است.
عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟
سوالی که ذهن بسیاری از خانواده‌ها را درگیر می‌کند این است که عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟ آیا این اختلال روی طول عمر تأثیر میگذارد؟ پاسخ به این سوال نیاز به بررسی‌های علمی و درک درست از ماهیت اوتیسم دارد.
در حالت کلی، عمر کودکان اوتیسم می‌تواند مشابه دیگر کودکان باشد؛ یعنی اگر فرد مبتلا به اوتیسم به مراقبت‌های پزشکی، حمایتی و روانی مناسب دسترسی داشته باشد، هیچ دلیلی وجود ندارد که طول عمرش کاهش یابد. با این حال، تحقیقات جدید نشان داده‌اند که در برخی شرایط خاص، میانگین امید به زندگی در افراد دارای اوتیسم ممکن است کمتر از افراد عادی باشد. اما چرا؟
علت اصلی این موضوع، خود اوتیسم نیست، بلکه مشکلات همراه با آن است، مانند:
- صرع یا اختلالات عصبی دیگر که ممکن است همراه اوتیسم بروز پیدا کند.
- مشکلات روانی مثل اضطراب شدید یا افسردگی که می‌تواند رفتارهای پرخطر را افزایش دهد.
- عدم دریافت مراقبت‌های درمانی مناسب یا تأخیر در تشخیص بیماری‌های جسمی دیگر
- مشکلات اجتماعی مانند طرد شدن یا عدم توانایی در بیان درد یا ناراحتی که باعث میشود مشکلات جسمی به‌موقع شناسایی نشوند.
اما باید به نکته‌ی مهمی توجه کرد: با افزایش آگاهی عمومی، حمایت خانواده، درمان‌های زودهنگام و آموزش‌های تخصصی، بسیاری از این خطرات قابل مدیریت و پیشگیری هستند. بنابراین اگر می‌پرسید که عمر کودکان اوتیسم تحت تأثیر اوتیسم قرار می‌گیرد یا نه، جواب این است: بستگی دارد. بستگی به میزان حمایت، سطح عملکرد فرد، وجود یا عدم وجود بیماری‌های همراه، و میزان دسترسی به خدمات پزشکی دارد. هر چقدر این عوامل به‌درستی مدیریت شوند، کیفیت و طول عمر نیز بهتر خواهد بود.
در نتیجه، به جای نگرانی صرف درباره عمر کودکان اوتیسم، بهتر است تمرکز بر ارتقای کیفیت زندگی، آموزش، و حمایت‌های رفتاری و اجتماعی آن‌ها باشد.
پیشنهاد مطالعه:
آیا کودکان اوتیسم خوب میشوند؟ پاسخ علمی به یکی از پرتکرارترین دغدغه‌ها
این سؤال که آیا کودکان اوتیسم خوب میشوند، یکی از پرتکرارترین سوالات والدین در هنگام مواجهه با تشخیص اوتیسم است. پاسخ به این سوال ساده نیست، اما باید با نگاه علمی و واقع‌بینانه به آن پرداخته شود.
در حقیقت، اوتیسم یک اختلال مادام‌العمر است و هنوز درمان قطعی برای آن شناخته نشده است. اما این به معنای آن نیست که کودکان اوتیستیک نمی‌توانند زندگی موفق، مستقل یا شاد داشته باشند. نکته مهم اینجاست: با تشخیص زودهنگام، مداخله‌های درمانی و آموزشی مناسب، و حمایت خانوادگی و اجتماعی، بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند به سطوح بالایی از عملکرد برسند.
بنابراین اگر بپرسید آیا کودکان اوتیسم خوب میشوند، باید بگوییم:
اوتیسم “خوب‌شدنی” به معنی از بین رفتن کامل نیست.
اما پیشرفت چشمگیر در مهارتهای ارتباطی، اجتماعی، زبانی و رفتاری ممکن است.
بعضی از افراد با عملکرد بالا (High Functioning Autism) ممکن است در بزرگسالی به‌گونه‌ای عمل کنند که دیگر علائم مشهودی از اوتیسم نداشته باشند.
کلید این پیشرفت چیست؟
- گفتاردرمانی
- کاردرمانی
- آموزش مهارتهای اجتماعی
- برنامه‌های درمان رفتاری مثل ABA
- و مهم‌تر از همه: صبوری، درک و حمایت خانواده
یادمان نرود که هر کودک مبتلا به اوتیسم، مسیر منحصر به‌فردی دارد. برخی از آن‌ها به سطح بالایی از استقلال می‌رسند، برخی نیاز به حمایت مداوم دارند. ولی همیشه پیشرفت ممکن است، حتی اگر آهسته باشد.
در نتیجه، اگر در ذهن دارید که آیا کودکان اوتیسم خوب میشوند، باید بگوییم: اوتیسم درمان نمی‌شود، اما رشد، یادگیری، و بهبود کیفیت زندگی کاملاً ممکن است، به‌خصوص اگر زود شروع شود و به‌درستی ادامه پیدا کند.
بازی ساده برای تشخیص اوتیسم | آیا بازی می‌تواند به شناسایی اوتیسم کمک کند؟
شاید برایتان جالب باشد بدانید که امروزه از بازی ساده برای تشخیص اوتیسم نیز استفاده میشود! تشخیص اوتیسم همیشه نیازمند ابزارهای تخصصی پزشکی نیست؛ بلکه برخی بازی‌های ساده می‌توانند نشانه‌های رفتاری و ارتباطی کودکان را بهتر نشان دهند و به عنوان غربالگری اولیه مفید واقع شوند.
اما بازی ساده برای تشخیص اوتیسم دقیقاً چیست و چطور عمل می‌کند؟
در این بازی‌ها، هدف این نیست که به طور قطعی بگوییم یک کودک اوتیسم دارد یا نه، بلکه رفتارهای خاصی را در حین بازی بررسی می‌کنیم، مانند:
- برقراری تماس چشمی در حین انجام بازی
- پاسخ‌دهی به نام خود
- توانایی در نوبت‌گیری و رعایت قوانین ساده
- پاسخ به اشارات یا حالات چهره دیگران
- علاقه به بازی‌های تکراری یا اشیاء خاص
به عنوان مثال، یکی از بازی‌های ساده‌ای که برای این منظور استفاده میشود، بازی «قایم‌باشک» است. در این بازی، کودکان معمولاً به دنبال تعامل اجتماعی هستند. اما کودک دارای اوتیسم ممکن است به جای تعامل، فقط درگیر بخشی از محیط یا جزئیات خاصی شود. این موضوع می‌تواند یک نشانه‌ی هشداردهنده باشد.
یا در بازی «نقش‌بازی (Role Play)» مثل دکتر و بیمار، اگر کودک نتواند به خوبی نقش‌ها را درک و تقلید کند، یا علاقه‌ای به تعامل با دیگران نشان ندهد، این‌ها می‌تواند سرنخی برای بررسی‌های دقیق‌تر باشد.
نکته مهم این است که هیچ بازی ساده‌ای برای تشخیص اوتیسم به‌تنهایی کافی نیست، اما می‌تواند اولین زنگ هشدار باشد و باعث شود خانواده‌ها سریع‌تر برای ارزیابی‌های تخصصی به روانشناس کودک یا متخصص رشد مراجعه کنند. پس اگر می‌پرسید آیا میتوان از بازی ساده برای تشخیص اوتیسم استفاده کرد، جواب این است: بله، ولی به عنوان ابزاری کمکی در کنار تشخیص حرفه‌ای، نه جایگزین آن.
بازی پیشنهادی: بازیتماس چشمی با حباب‌ها
یک بازی ساده، جذاب و کاملاً کاربردی برای بررسی یکی از مهم‌ترین شاخص‌های اوتیسم یعنی برقراری تماس چشمی و توجه مشترک.
مراحل اجرای بازی “تماس چشمی با حباب‌ها
هدف بازی: ارزیابی توانایی کودک در دنبال کردن نگاه، برقراری تماس چشمی، و تعامل اجتماعی.
وسایل مورد نیاز:
- یک عدد اسباب‌بازی حباب‌ساز (یا مایع حباب‌ساز + نی)
- یک فضای آزاد و آرام
- حضور یک بزرگسال (والد یا درمانگر)
نحوه اجرا – گام به گام:
1- آماده‌سازی فضا: کودک را در یک فضای آرام بنشانید. بهتر است سطح چشم شما و کودک در یک راستا باشد (مثلاً هر دو روی زمین بنشینید).
2- شروع ارتباط چشمی: بدون آنکه هنوز حبابی بسازید، به چهره کودک نگاه کنید و سعی کنید با او تماس چشمی برقرار کنید. اگر کودک به چشم شما نگاه کرد، لبخند بزنید و او را تشویق کنید.
3- ایجاد اولین حباب‌ها: به کودک بگویید: «می‌خوای حباب‌ها رو ببینی؟» و سپس چند حباب بسازید. نگاه کنید که آیا کودک حباب‌ها را دنبال می‌کند یا نه.
4- قطع تولید حباب و مکث آگاهانه: بعد از چند بار حباب‌سازی، ناگهان توقف کنید و حباب‌ساز را کنار بگذارید.
حالا منتظر واکنش کودک باشید:
– آیا به شما نگاه می‌کند؟
– آیا اشاره می‌کند یا سعی دارد به حباب‌ساز اشاره کند؟
– آیا صدایی از خود درمی‌آورد یا با شما ارتباط برقرار می‌کند؟
5- پاسخ‌دهی به نگاه یا اشاره کودک
اگر کودک به شما نگاه کرد یا به طریقی خواست ادامه دهید، دوباره حباب بسازید. این تبادل ساده، مفهوم “توجه مشترک” را نشان می‌دهد؛ مهارتی که معمولاً در کودکان دارای اوتیسم دچار چالش است.
6- تکرار و ثبت مشاهدات
بازی را چند بار تکرار کنید. در هر بار ببینید:
– تماس چشمی ایجاد میشود؟
– کودک واکنشی نشان می‌دهد؟
– به شما به عنوان فرد مقابل توجه دارد یا فقط مجذوب حباب‌هاست؟
جدوووول
محصولات پیشنهادی عسل فروردین
سوالات متداول در مورد موضوع " اوتیسم چیست؟" و نکات مربوط به آن
اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال رشدی عصبی است که بر مهارتهای اجتماعی، ارتباطی و رفتاری کودک تأثیر میگذارد و معمولاً در سالهای ابتدایی زندگی ظاهر میشود.
علت اصلی اوتیسم چیست؟
هنوز علت دقیق اوتیسم مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی، مغزی و محیطی می‌تواند در بروز آن نقش داشته باشد.
علائم اولیه اوتیسم در کودکان چیست؟
نداشتن تماس چشمی، تأخیر در تکلم، بیتوجهی به اسم خود، انجام حرکات تکراری و بیعلاقگی به تعاملات اجتماعی از علائم اولیه هستند.
اوتیسم در چه سنی قابل تشخیص است؟
ر بیشتر موارد، علائم اوتیسم بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی ظاهر میشود و معمولاً تا ۳ سالگی میتوان آن را تشخیص داد.
آیا اوتیسم درمان دارد؟
درمان قطعی ندارد، اما با مداخلات زودهنگام مانند کاردرمانی، گفتاردرمانی و آموزش‌های خاص میتوان مهارتهای کودک را بهبود بخشید.
آیا کودکان اوتیسم می‌توانند به مدرسه عادی بروند؟
بستگی به شدت اوتیسم دارد. بسیاری از کودکان با اوتیسم خفیف می‌توانند در مدارس عادی با حمایت مناسب تحصیل کنند.
آیا اوتیسم ارثی است؟
عوامل ژنتیکی در بروز اوتیسم نقش دارند، اما به تنهایی تعیینکننده نیستند و ممکن است در خانوادهای بدون سابقه نیز رخ دهد.
