تاثیر استرس بی حرکتی مزمن و ژل رویال بر میزان هورمون های استروئیدی، کورتیزول و تغییرات بافتی رحم در موش سوری ماده

سابقه و هدف: استرس مزمن به عنوان حالتی شناخته شده است، که هومئوستاز بدن را به هم میزند و شامل تغییرات رفتاری و هورمونی قابل توجه است. در این مطالعه تغییرات هورمون های استروژن، پروژسترون، کورتیزول و تستوسترون و تغییرات بافتی ناشی از استرس بیحرکتی در شاخ رحم و نقش حفاظتی ژل رویال مورد بررسی قرار گرفته است.

مواد و روش ها: در این پژوهش 40 راس موش سوری ماده در 5 گروه 8 تایی شامل 1- کنترل 2- موش هایی که به مدت 63 روز، روزانه 2 ساعت تحت استرس بی حرکتی قرار گرفتند. گروه های 3، 4 و 5 که علاوه بر استرس بی حرکتی ژل رویال را به ترتیب در دوز های 50، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم وزن موش به صورت خوراکی دریافت کردند، تقسیم شدند. در پایان تیمار موش ها آسان کشی شده و سرم جدا و سطح سرمی هورمون های کورتیزول، استروژن، پروژسترون و تستوسترون توسط روش الایزا مورد سنجش قرار گرفت قسمت شاخ رحم نیز جدا و پس از تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی H&E توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت.

یافته ها: سطح سرمی هورمون های استروژن، کورتیزول و تستوسترون در گروه استرس بی حرکتی نسبت به گروه کنترل افزایش و میزان پروژسترون کاهش یافت. در گروه های دریافت کننده ژل رویال میزان استروژن، کورتیزول و تستوسترون کاهش و پروژسترون افزایش یافت. بررسی های بافتی شاخ رحم نیز نشان دهنده تغییرات بافتی در گروه استرس نسبت به گروه کنترل بود که در گروه های تیمار شده با ژل رویال این تغییرات کم و بافت رحم به گروه کنترل شبیه بود.

استنتاج: ژل رویال باعث بهبود تغییرات هورمونی و بافتی ناشی از استرس بی حرکتی در موش های سوری ماده میشود.