مورچه های عسلی

مورچه های عسلی [Honeypot Ant]

با یک موضوع شیرین دیگر دوباره با شما هستیم ولی اینبار از زنبور عسل خبری نیست. مورچه عسلی، مورچه عسل ساز یا مورچه کوزه عسلی [Honeypot Ant] گونه ای از مورچه است که در مناطق بیابانی کشورهایی نظیر استرالیا، مکزیک، آفریقای جنوبی و در آمریکا در نقاطی مثل کالیفرنیا دیده می شوند. مورچه های عسل را می توان از شاهکارهای آفرینش نام برد. این موجودات در باران، شهد گل ها و گیاهان موجود در صحرا و یا فضولات برخی حشرات انگلی روی برگ ها را (که پر از مواد قندی می باشند) همانند زنبورها می مکند.

مورچه های عسلی شهد گل ها را در خود ذخیره می کنند و به دایره های کوچک به اندازه ی یک کره ی درخشان و شفاف متمایل به زرد و نارنجی تبدیل می شوند و به سمت کلونی های خود می روند. روش کار مورچه های عسل ساز به این شکل است که پس از ذخیره ی شهد، خود را به صورت وارونه درون لانه ها آویزان می کنند و در فصول خشکسالی، به عنوان منبع غذایی سایر مورچه ها مورد استفاده قرار می گیرند.

اگر یکی از این مورچه های عسل ساز بر اثر سنگینی از حالت آویزان خارج و بیفتد، مورچه های دیگر او را دوباره از سقف لانه آویزان می کنند. هر مورچه عسل بیش از ۸ برابر وزن خود عسل حمل می کند و گاهی ممکن است به دلیل حجم زیاد عسل ذخیره شده در شکم خود بمیرند. 
مورچه های گرسنه دهان خود را به دهان مورچه ی عسل می چسبانند و مورچه ی دیگر شکم مورچه عسلی را میفشارد تا عسل به دهان مورچه ی گرسنه بریزد. برخی از بومیان استرالیا این مورچه ها را به عنوان شکلات می خورند و برای آنها یک نوع نماد و سمبل فرهنگ بومی نیز به شمار میرود.

بسیاری از مورچه ها با ماده ای مغذی تغذیه می شوند که اصطلاحا به آن عسل گفته می شود ولی هیچ ارتباطی با عسل واقعی ندارند. این ماده از شته هایی که روی گیاهان زندگی می کنند و از شیره گیاه استفاده می کنند بر جا می ماند و دارای مقدار زیادی شکر است و به همین دلیل نام عسل به آن داده اند.

مورچه های کارگر این گروه را مورچه های عسلی می نامند که عسل را از شته ها، گل ها و گیاهان جمع آوری می کنند. روش جمع آوری عسل از شته ها بسیار جالب است. مورچه به شته نزدیک و شکم شته را فشار می دهد. شته قطره ای از ماده مغذی را به مورچه می ­دهد.

مورچه شکم شته را بیشتر و بیشتر فشار داده و عسل بیشتری گرفته و آن را می مکد. سوال این است چگونه آنها بعدا از این غذای شیرین استفاده می کنند و چه فوایدی برای آنها دارد. در اینجا تقسیم کار بزرگی بین مورچه های عسلی انجام می پذیرد. بعضی از آنها به عنوان یک خمره عمل می ­کنند و شیره جمع آوری شده توسط کارگران را در خود نگه می دارند.

این کارگران جوان را اصطلاحا کندو می ­نامند. چرا که از بدنشان برای انبار کردن شهد شیرینی که مجموعه و دسته اغلب در شرایط سخت کویر و صحرا به آن نیاز دارند استفاده می کنند. آنها آن قدر تغذیه می شوند تا به اندازه یک حبه انگور می گردند.

سپس مانند یک حباب کروی چسبیده به سقف اتاق هایشان آویزان می­ شوند تا اینکه برای خواهران گرسنه شان مقداری از شهد را بالا آورند. این مورچه ها وقتی به سقف آویزانند، شبیه به یک خوشه انگور نورانی می شوند چنان چه یکی از آنها بیفتد کارگران وی را به محل قبلی اش برمی گردانند.

میزان عسلی که در خود دارند در حدود ۸ برابر وزن یک مورچه است. در زمستان یا فصل خشک کارگران معمولی هر روز به آنها سر می زنند و غذای روزانه خود را دریافت می کنند. این مورچه ها به دلیل ذخیره عسل در معده خود برای اغذیه دیگر مورچه ها به مورچه عسلی معروف هستند.

این مورچه ها از خوراکی ها و بقولی اسنک های پرطرفدار بین بومیان استرالیایی است. گفتنی است پس از بارش باران و رشد گیاهان، این مورچه های عسلی در صحرا مقدار زیادی از شهد گل ها را می نوشد به گونه ای که در برخی مواقع حجم شکم آنها به اندازه یک دانه انگور نیز می رسد. این ماده هیچ ارتباطی با عسل ندارد و فقط بخاطر طعم شیرین و شباهت آن به عسل، با این عنوان شناخته می شود.