شکارچیان عسل وحشی در نپال

شکارچیان عسل در کوهستان های مرتفع نپال

✅ گروهی از بومیان منطقه در غالب سفرهای چند روزه به دل جنگل های کوهستانی مرزهای نپال و هند رفته و کلنی زنبور های وحشی را در ارتفاعات شکار می کنند.

✅ شکارچیان عسل در نپال ابتدا پای صخره آتش بزرگی برپا می کنند و با دو چوب بلند بامبو از طناب بالا می روند تا با یک چوب زنبورها را از کندو بیرون کرده و با چوب دیگر موقعیت سبدی را که قرار است کندو را در آن بیندازند تنظیم کنند.

✅ نپالی ها اگر چه دو بار در سال به شکار عسل می روند، اما عسل بهاره برای آن‌ها به مراتب پر سود تر از عسل پاییزی است.

✅ اما جمع آوری عسل توسط شکارچیان عسل به این شیوه تنها یک شغل پر ریسک و پر درآمد نیست. نپالی ها این مراسم را با آداب و رسوم مذهبی شان تلفیق کرده اند.

✅ شکارچیان عسل در نپال و هند ، شکار عسل را نوعی مراسم می دانند و این مراسم کاملا مردانه است و زنان حتی حق تماشای آن را هم ندارند.

✅ جمع آوری عسل به این روش ۲ الی ۳ ساعت زمان می برد و بعد از پر شدن سبدها، شکارچیان عسل پایین کشیده می شوند.

این بار می خواهم شما را به مرزهای هند و نپال ببرم جایی که مردم بومی آن پشت در پشت در مناطق کوهستانی نپال کشوری که رشته کوههای هیمالیا در آن قرار دارد در شرایط خاصی زندگی و عمر می کنند، آن هم بیش از آن چه در فضای صنعتی شهرهای امروز مرسوم است.

چهره و دست های خشن آن ها نشان از خشونت و سخت گیری طبیعت با آن ها دارد. یکی از کارهایی که بین بومیان منطقه رواج دارد تهیه یا شکار عسل از مناطق کوهستانی یا صخره های مرتفع است که بسیار خطرناک و کشنده است.با این حال بومیان منطقه برای رسیدن به این عسل های بکر و ناب دست به هرکاری می زنند. آن ها این شغل دشوار و پرخطر اجدادشان را که بسیاری اوقات به قیمت جانشان تمام می شود را دنبال می کنند و از صخره های چند ده متری برای شکار عسل بالا می روند.

شکارچیان عسل در پای صخره آتش بزرگی برپا می کنند و با دو چوب بلند بامبو از طناب بالا می روند تا با یک چوب زنبورها را از کندو بیرون کرده و با چوب دیگر موقعیت سبدی را که قرار است کندو را در آن بیندازند تنظیم کنند؛ کار دشواری که البته خیلی وقت ها با سقوط شکارچیان عسل، مرگ آنها را بر صخره های کوهپایه ای هیمالیا رقم می زند.

نپالی ها اگرچه دوبار در سال به شکار عسل می روند اما عسل بهاره برای آن ها به مراتب پرسودتر از عسل پاییزی است. آن ها در بهار می توانند عسل سرخ رنگ مرغوبی را جمع آوری کنند که خاصیت آرامش بخشی و تسکین دهندگی دارد و به قیمت بالایی به فروش می رسد.

اما جمع آوری عسل توسط شکارچیان عسل به این شیوه تنها یک شغل پرریسک و پردرآمد نیست. نپالی ها این مراسم را با آداب و رسوم مذهبی شان تلفیق کرده اند و هربار قبل از این مراسم با چیدن ظروف میوه، برنج و گل های فراوان، از خدای صخره ها قدردانی می کنند.

مراسم شکار عسل توسط شکارچیان عسل در نپال حاشیه های دیگری هم دارد. این مراسم کاملا مردانه است و زنان حتی حق تماشای آن را هم ندارند. در عوض، مردها در تیم های 10تا 12 نفره راهی صخره ها می شوند و محصول 6 ماه زنبورهای هیمالیایی را برداشت می کنند.

جمع آوری عسل توسط شکارچیان عسل به این روش 2-3 ساعت زمان می برد و بعد از پر شدن سبدها، شکارچیان پایین کشیده می شوند تا نماینده تیم بعدی برای جمع آوری عسل بالا برود.

با تمام این ها، خطراتی مثل جنگل زدایی، احتمال انتقال بیماری بین حشرات و انسان و مرگ و میر زیاد شکارچیان باعث شده دولت نپال به فکر مالکیت این صخره ها درآید و برداشت عسل از این صخره ها را قانونمند کند. کاری که البته اهالی بومی و سنتی نپال با آن مخالفند.

شکارچیان عسل در نپال علی رقم تلاش و زحمت فراوان باز هم درآمد خاصی از برداشت عسل وحشی ندارند و به نوعی فقط گذران عمر است.