طریقه مصرف عسل برای زخم و 3 روش خانگی برای آن

اگر استفاده از عسل برای زخم را دشوار و کثیف می‌دانید، می‌توانید یک روش جایگزین را انتخاب کنید که در آن عسل مستقیماً روی پانسمان استفاده شود. صبر کنید تا پانسمان عسلی از ترشح زخم اشباع شود و سپس آن را تعویض کنید.

جدا از مواد پانسمان، می توانید گازهای خود را در عسل آغشته کنید، اما به یاد داشته باشید که احتمالاً به بافت های مجاور زخم چسبیده می شود و باعث درد شدید در حین برداشتن می شود.

به‌جای داشتن پانسمان عسلی با اندازه‌گیری حاشیه‌ای، باید آن را به اندازه بزرگ‌تر برش داد، تا قسمت های بیشتری و حتی فراتر از ناحیه ی زخم را پوشش دهد که در مجموع از التهاب و عفونت بیشتر جلوگیری خواهد کرد.

برای درمان زخم و استفاده از عسل در پانسمان بهتر است از عسل های با قوام و عسل هایی استفاده شود که خاصیت مستقیم آنها بیشتر با درمان زخم و عفونت مرتبط است. بهترین عسل ها برای درمان زخم عسل آویشن، عسل کنار، عسلک ترنجبین، عسل اکالیپتوس و عسل گشنیز است.

درمان زخم با زردچوبه و عسل به طور جداگانه، برای مصرف موضعی، مزایای زیادی برای تسریع ترمیم زخم دارند. ترکیب این دو ماده با هم ماده‌ای خمیری شکل ایجاد می‌کند که باید روی زخم قرار گرفته و پانسمان شود. این مخلوط می‌تواند به کاهش التهاب و عفونت کمک کرده و ترمیم زخم را نیز تسریع کنند، هچنین زردچوبه و عسل برای جای بخیه و رفع اثر آن موثر می باشد. 

به قلم آقای مهندس رفاهی:

در زمان های قدیم، عسل برای درمان زخم ها استفاده می شد و روند بهبود زخم ها را تقویت می کرد. استفاده از عسل به عنوان درمانی برای زخم ها اولین بار در پاپیروس ادوین اسمیت ذکر شد. 

در طول جنگ جهانی اول، روسی ها و آلمانی ها از عسل در درمان زخم استفاده می کردند که تا زمان ورود آنتی بیوتیک ها در سال 1940 رایج بود (واندام و همکاران 2013). عسل به عنوان دارویی برای درمان زخم، سوختگی و التیام زخم استفاده می شود. استفاده از عسل به عنوان دارو و مرهم تا به امروز ادامه داشته است.

به دلیل اسمولاریته بالا، عسل یک محیط مرطوب در اطراف زخم ایجاد می کند که یک سد محافظ ایجاد می کند و از تجمع باکتری ها جلوگیری می کند (Miguel et al. 2010). عسل اثرات قابل توجهی در بهبود زخم ها از خود نشان می دهد، زیرا ثابت شده است که در درمان زخم ها بسیار موثر است.

نقش عسل Tualang مالزیایی در بهبود آناستوموز کولون در موش‌های صحرایی ویستار مورد بررسی قرار گرفت. مصرف خوراکی عسل Tualang با کاهش سلول های التهابی و تقویت فیبروبلاست، بهبود زخم را افزایش می دهد.

به طور مشابه، پتانسیل عسل برای تسهیل بهبود سریع زخم‌های ایجاد شده در زمان جراحی با الکتروسکوپ و چاقوی جراحی سرد مورد ارزیابی قرار گرفت، اما گروه چاقوی جراحی سرد تحت درمان با عسل در مقایسه با نقره سولفادیازین و گروه کنترل، پرخونی کمتری داشتند. سیلور سولفادیازین داروی انتخابی برای درمان زخم بود. فیبرو الاستیک و فیبروپلازی در گروه الکتروسکوپ تحت درمان با عسل و سولفادیازین نقره نسبت به گروه کنترل افزایش یافته و مداوم بود. 

گروه تحت درمان با عسل سطح بهبود یافته اپیتلیالیزه شدن را در مقایسه با سولفادیازین نقره نشان داد (Eyarefe و همکاران 2017). در مطالعه دیگری، تغییر در اثربخشی عسل و شکر در پانسمان زخم مورد بررسی قرار گرفت. میانگین درصد بهبودی پس از 14 روز درمان در گروه تحت درمان با عسل و شکر به ترتیب 57% و 31% بود. مشخص شد که میزان بهبودی در بیماران تحت درمان با عسل بیشتر بود.

آزادسازی پراکسید هیدروژن توسط عسل در مقایسه با شکر، کاهش آلودگی میکروبی در کشت را از 55% به 23% در گروه تیمار شده با عسل و از 56% به 39% در گروه تحت تیمار شکر را تسهیل می‌کند، همانطور که در یک هفته مشاهده شد، مشخص شد که عسل به کنترل آلودگی میکروبی و ترویج اپیتلیزه شدن کمک می کند و به نظر می رسد در کمک به بهبود سریع و به حداقل رساندن درد بهتر است، اما مکانیسم دقیق درگیر در بهبود زخم هنوز به طور دقیق مورد بررسی قرار نگرفته است.

عسل همچنین به عنوان یک عامل ضد باکتری در بسیاری از مطالعات گزارش شده است. عسل از طریق قابلیت تقویت سیستم ایمنی به بهبود زخم کمک می کند که یک مزیت اضافی است. (CalixtoCampos و همکاران 2015)